II. köpfen [ˈkœpfən] VERB μεταβ
1. köpfen (Kopf abschlagen):
- köpfen
-
2. köpfen οικ (Flasche öffnen):
- köpfen
-
Kopf <-es, Köpfe> [kɔpf, pl: ˈkœpfə] SUBST αρσ
1. Kopf (von Mensch, Tier, Nagel, Streichholz):
2. Kopf:
| ich | köpfe |
|---|---|
| du | köpfst |
| er/sie/es | köpft |
| wir | köpfen |
| ihr | köpft |
| sie | köpfen |
| ich | köpfte |
|---|---|
| du | köpftest |
| er/sie/es | köpfte |
| wir | köpften |
| ihr | köpftet |
| sie | köpften |
| ich | habe | geköpft |
|---|---|---|
| du | hast | geköpft |
| er/sie/es | hat | geköpft |
| wir | haben | geköpft |
| ihr | habt | geköpft |
| sie | haben | geköpft |
| ich | hatte | geköpft |
|---|---|---|
| du | hattest | geköpft |
| er/sie/es | hatte | geköpft |
| wir | hatten | geköpft |
| ihr | hattet | geköpft |
| sie | hatten | geköpft |
PONS OpenDict
Θέλετε να προσθέσετε μια λέξη, φράση ή μετάφραση?
Στείλτε μας ένα νέο λήμμα για το PONS OpenDict. Οι προτάσεις ελέγχονται από τη συντακτική ομάδα του PONS και στη συνέχεια περιλαμβάνονται στο PONS OpenDict.